Βιβλίο που έχει μέσα οχτακόσια κάστρα χτισμένα στα Ελληνικά τα χώματα, από χέρια ελληνικά, βυζαντινά, φραγκικά, καταλάνικα και τούρκικα…

Γι’ αυτόν τον άνθρωπο που είχε τόσες σπουδές, τόσα ταλέντα, γι’ αυτόν που δούλεψε ολομόναχος ώρες και ώρες στο Μυστρά – στην ίδια κατάσταση που τον άφησε βρίσκεται, και σε χειρότερη – που μέτρησε πέτρα την πέτρα όλα τα μνημεία και τα κάστρα της χώρας μας, γιατί δεν γράφει κανείς; Γιατί δεν του αφιερώνει μια ώρα; Γιατί τον σβήσαμε απ’ τη μνήμη μας;

Ακούστε τι λέει ο ίδιος για τον εαυτό του: Έτσι τα κονόμησε ο Θεός: άνθρωπος ήσυχος, της ειρήνης, να γράφουνε πολλές φορές ιστορίες άγριες κι άλλοι αιμοβόροι και σκληροί να γράφουνε γλυκά πράματα, ερωτικά και τέτοια αισθηματολογικά.

Μη θαρρείς πως το να γράφει κανένας ιστορικά πράματα, είναι πιο εύκολο και πιο βολικό παρά μα ξιστορά αισθήματα και να βγάζει από το νου του φαντασίες ασύστατες και ποιήματα…… Εδώ η μαστοριά είναι άλλη.

Το να νιώσεις την ομορφιά που’ χουνε οι ιστορίες (όχι όλες οι ιστορίες) και να τις φιλοτεχνήσεις σαν τον καλό ζωγράφο είναι ένα μεράκι ξεχωριστό, ένα αίσθημα, που βγαίνει από τα ρυζοκάρδια. Φ.Κ.

Γιατί τα δικά μας τα ρυζοκάρδια είναι τόσο κρύα και ανέραστα; Γιατί δεν παθιαζόμαστε με τις ιστορίες και τις περιπέτειες και τις πέτρες που στέκουν και παρακολουθούν τις γενιές των ανθρώπων να περνούν και να χάνονται; Τις πέτρες τις φλύαρες μέσα στη σιωπή τους; Γιατί εμείς μένουμε τόσο άδειοι και σιωπηλοί μέσα στην αδιάκοπη φλυαρία μας;

1 Response
  1. ...γιατί η καρδιά μας έπαψε να είναι ευρύχωρη και ξεχάσαμε το εύ ζήν της ολιγαρκείας,το αίσθημα του δικαίου το μέτρο την απλότητα, την διακριτικότητα το γούστο και κυρίως τη χαρά.Ότι συνιστούσε τους ανθρώπους που δημιούργησαν πολιτισμό.Τον Κόντογλου δεν τον θυμόμαστε γιατί η ύπαρξή του δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε τι είναι η ευτυχία...γιατί ζούμε σε μιαν έρημη χώρα, καθώς ανεπαισθήτως αλ'όχι ερήμην μας αφήσαμε τις ψυχές μας πρωτίστως να ερημώσουν...δεν θέλουμε λοιπόν ν'αντικρίζουμε τα μεγάλα μάτια των αγίων και των αγγέλων που ιστορούσε γιατί εκείνα κοιττάζουν ολόισια στην ψυχή μας κα τότε μετράμε τις μέρες κι ο καιρός ούκ έστιν πλέον και ούκ έσεται...


Δημοσίευση σχολίου