Πόσες φορές, τα καλοκαιρινά
βράδια, δεν έχουμε όλοι μας χαζέψει τον ξάστερο ουρανό, με τα αμέτρητα αστέρια;
Και πόσοι από μας δεν έχουμε περάσει ώρες κι ώρες προσπαθώντας να τα μετρήσουμε
– χωρίς να τελειώσουμε ποτέ – αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των μαμάδων μας: μη
μετράς τα αστέρια, γιατί, όσα μετρήσεις, τόσα σπυράκια θα βγάλεις αύριο!
Δεν ανακάλυψα ποτέ τι
«προηγούμενα» είχαν οι μαμάδες με το μέτρημα των αστεριών για να επιστρατεύουν
τέτοια απειλή, αλλά ανακάλυψα πως μπορούσα να την αγνοήσω με ασφάλεια: έχω
μετρήσει χιλιάδες αστέρια χωρίς να βγάλω χιλιάδες σπυράκια – προς μεγάλη
απογοήτευση της μαμάς μου!
Αλλά και πόσα βράδια χωρίς
φεγγάρι, όταν το σκοτάδι βάθαινε και τα αστέρια πλήθαιναν και πλήθαιναν – μέχρι
που κάθε γωνίτσα της απεραντοσύνης να γεμίζει με λαμπιριστές καρφιτσούλες – δεν
καθόμαστε να παρατηρούμε το συννεφάκι του γαλαξία μας, Milky Way όνομα και
πράγμα, λες και κάποιος εκεί πάνω δεν πρόσεξε και έχυσε το γάλα του ανάμεσα στα
αστέρια. Και πόσες φορές δεν ευχηθήκαμε να μπορέσει κάποτε η ανθρωπότητα να
βρει την άκρη του λευκού δρόμου του, που τον βλέπαμε τόσο ήρεμο κι ελκυστικό να
ξετυλίγεται μπροστά μας, καλώντας μας να τον περπατήσουμε, να γνωρίσουμε τους
κόσμους που κρύβει στην απεραντοσύνη του.
Ακόμα και στις πιο δύσκολες
ώρες στη ζωή των ανθρώπων, αυτός ο γαλήνιος λευκός δρόμος του γαλαξία, που μας
περιμένει υπομονετικά πάνω από το κεφάλι μας, είναι μια υπόσχεση και μια
παρηγοριά.
Έχοντας μέσα μου αυτή την
ήρεμη κι αγαπημένη εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια, ενθουσιάστηκα όταν,
διαβάζοντας τους TIMES του Λονδίνου, είδα ένα άρθρο για τα super τηλεσκόπια που
είναι στραμμένα στο σύμπαν, φιλοδοξώντας να ανιχνεύσουν τα μυστήρια της ζωής
του. Και μέσα στο άρθρο, είδα με ενθουσιασμό ένα βιντεάκι με την υπόσχεση μιας ψηφιακής
περιήγησης στο γαλαξία μας, από το κέντρο του, μέχρι την άκρη του τόξου του.
Μόνο που, ο ενθουσιασμός μου
έσβησε, όταν αυτή η ψηφιακή περιήγηση, μετέτρεψε τη γλυκειά και ήμερη εικόνα
που είχα από το γαλαξία μας, σε εφιάλτη! Τι σχέση έχει η δική μας εικόνα του Milky Way, ο δικός μας
καλοκαιρινός ξάστερος ουρανός, με αυτή την εικόνα του γαλαξία που παρουσιάζεται
στον ουρανό των χωρών του Βορρά;
Άλλο πρόσωπο ο δικός μας
ουρανός, άλλο ο δικός τους!
Και, για άλλη φορά,
συνειδητοποίησα πόσο τυχεροί είμαστε που γεννηθήκαμε σ’ αυτή τη μικρή, ήρεμη,
ευλογημένη γωνίτσα του πλανήτη, όπου όλα είναι στο σωστό τους μέτρο, όπου ο
ουρανός μας χαμογελάει κι η γη μας αγκαλιάζει κι η θάλασσα μας δροσίζει κι όλα
είναι μια χαρά.
Το κακό με μας όμως είναι ότι
δεν εκτιμάμε τίποτα απ’ όσα έχουμε και περνάμε τη ζωή μας μέσα στη γκρίνια για
ότι θεωρούμε πως μας λείπει, αγνοώντας τους θησαυρούς που έχουμε!
Δημοσίευση σχολίου