Διάβασα στις ειδήσεις, αυτές τις μέρες, για έναν πρώην Ναζί, τον Heinrich Steinmeier, μέλος των Waffen-SS του Χίτλερ, ο οποίος το 1944, σε ηλικία μόλις 19 ετών, οδηγήθηκε αιχμάλωτος πολέμου σε ένα στρατόπεδο σε κάποιο χωριουδάκι στο Perthshire της Σκωτίας.
Οι ντόπιοι του συμπεριφέρθηκαν με τόση καλοσύνη και γενναιοδωρία, ώστε, μετά το τέλος του πολέμου ξαναγύρισε πίσω και δημιούργησε τόσο δυνατές φιλίες με τους πρώην “εχθρούς” του, που κράτησαν ολόκληρη τη ζωή του. Έτσι, όταν πέθανε, σε ηλικία 90 ετών, άφησε ένα κληροδότημα 384.000 λιρών στο χωριό της αιχμαλωσίας του, ορίζοντας να διατεθούν αυτά τα χρήματα, στην ανακούφιση των γηραιότερων κατοίκων του χωριού, γιατί, όπως έγραψε, σ’ αυτόν τον τόπο έμαθε σε μικρή ηλικία τι θα πει ανθρωπιά και συμπόνοια!
Τελικά, τι μας χωρίζει τους ανθρώπους; Μια ανθρωπότητα είμαστε, μια φύση, ένα γένος! Γιατί, τόσες χιλιετίες πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη, το μόνο που έχουμε κρατήσει σταθερό είναι ο πόλεμος και το μίσος του ενός για τον άλλον; Γιατί ο καθένας μας είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το αν είναι εχθρός ή φίλος. Δεν είναι οι άλλοι εχθροί μας ή φίλοι μας. Εμείς διαλέγουμε αν θα είμαστε εχθροί ή φίλοι των άλλων. Όπως, ένα ολόκληρο χωριό διάλεξαν να κάνουν φίλο τους ένα νεαρό αιχμάλωτο εχθρό. Κι αυτός διάλεξε να γίνει και να μείνει φίλος τους μέχρι το τέλος της ζωής του -και μετά από το τέλος της ζωής του!
‘Ερχονται Χριστούγεννα. Ας μην την ξεχάσουμε αυτή την ιστορία!!!

0 Responses

Δημοσίευση σχολίου